Fun op de Naganuma school

Hoi hoi iedereen,

goed nieuws! Ik heb vandaag in een boekwinkel in Shibuya een boekje gekocht met 4-panel comics over kapibara-san! X3 Deze zal ik over een maand wel samen met mijn nieuwe manga en spulletjes in een doos moeten stoppen en op moeten sturen naar Nederland, zodat mijn koffer niet te zwaar wordt in het vliegtuig... En dan maar hopen dat de douane me geen 30 euro charget omdat ik, OH NEE! iets heb gekocht dat ik niet in Nederland kan kopen. XD

Ik ben nu al één week student aan de Naganuma school! Op deze school zitten wij niet alleen, er zijn ook een heleboel andere buitenlandse studenten die Japans komen leren. En veel van hen zijn op hetzelfde niveau als wij! Donderdag stond er voor ons gepland dat we een uurtje gingen praten met een paar van deze andere studenten. Voordat we begonnen moesten we wat vragen bedenken en opschrijven, die we aan ze wilden vragen. Als zij wat aan ons vroegen over Nederland, moesten we dat ook noteren! Hiervoor waren we redelijk nerveus, want misschien waren wij wel veel slechter dan zij en compleet onverstaanbaar... maar gelukkig begreep ik het meeste dat ze me vertelden best goed, en zij konden mij ook volgen! Ik heb gepraat met twee Koreanen, een Engelse jongen, en een Australisch meisje. Er werden ook dingen gevraagd over Nederland! Het Koreaanse meisje wilde weten waarom oranje onze nationale kleur was, en het Australische meisje vroeg naar populair eten uit Nederland. Tja... wat moet je daar nou op antwoorden? Onze keuken is niet echt wat je noemt beroemd! XD

Dus vandaag stond er uitspraakoefening op het programma. Op de computer! We moesten met een EXTREEM STRENGE METHODE woordjes nazeggen en een verhaaltje oplezen. Net als Karen een paar dagen geleden, kwam ik ook niet verder toen ik 'akai gouyou' moest zeggen. Ik kon het gewoon niet! XD
Maar zelfs de native speaker van de pc-ruimte haalde niet altijd goede punten met dit programma, dus het was nog best goed! En na de lessen was er een korte special gepland waar iets verteld werd over het vuurwerk dat binnenkort overal in Japan de lucht ingaat (alleen in de zomer!) en we ook wat mini-vuurwerk af mochten steken. Ik herinnerde me dat wierook-vuurwerk uit een tekst die we vorig jaar hadden behandeld, dus ik ben blij dat ik het gewoon zelf een keer gedaan heb. Dankjewel Naganuma school! :D

Ik zat te denken aan een overzichtje van wat te betalen en wat niet te betalen is in Japan, maar ik weet nog niet heel veel aangezien ik natuurlijk nog lang niet alles heb bekeken dat hier te koop is. Ik weet in ieder geval wel dat boeken hier niks kosten. Een nieuw boekje of een manga kost 400-600 yen. Een watermeloen kost 480 yen. Vis kost ook niks; je kan een flink stuk zalm kopen voor 100 yen. Maar souvenirs zijn dan weer heel erg duur. Mooie waaiers kosten zowat allemaal meer dan 1800 yen, maar ik moet toegeven dat ik nog niet veel heb gekeken.Oh, weet je wat ook 120 yen kost ofzo? Pocky! Ik heb gisteren pocky gekocht voor zo'n prijs. :D

Nou, dat was het dan alweer. Over drie kwartier gaan we een restaurant zoeken in de buurt en hopelijk heel lekker Japans eten (en niet te duur, haha)!

Bye bye en de groeten uit een superheet Japan (31 graden)!

Larie

Wat Japanners kunnen en wat Japanners niet kunnen

Hoi guys!

ik ben net klaar met mijn kanji-oefeningetjes (ik ga voor de volle inzet, haha) en kan jullie nu dus een update geven, terwijl jullie nu lekker naar de huldiging van Robin, Maarten, Bert, Mark, Rafaël en wie nog allemaal meer zitten te kijken. :P

Vandaag was de tweede dag op de taalschool, en het gaat tot nu toe prima! We gingen vandaag een tv-programma kijken, maar we moeten de inhoud daarvan nog geheim houden voor de andere klassen.Ik kan in ieder geval zeggen dat we hard gelachen hebben. XD
Na de lessen ben ik naar Tower records geweest (een enorme cd-winkel) en naar het dak van het Seibu-warenhuis, vanwaar je over Shibuya uit kon kijken en waar je huisdieren kon kopen, waaronder puppy's, hamsters en vieze grote kevers! Ook leuk!

's Avonds zijn Karen en ik naar een soort familie-ramententje geweest in de buurt, waar drie oude vrouwtjes noodles klaarmaakten en prei sneden. Het kostte niet veel (600-700 yen) als je bedenkt dat je een enorme kom kreeg. We hebben het allebei niet opgekregen! De kokkinnetjes vonden dat we goed waren in het eten met stokjes (gnagna, ik heb de laatste tijd noodgedwongen geoefend) en in Japans natuurlijk. Er wordt niets van ons verwacht op dat gebied, dus we zitten eigenlijk altijd goed! Het was leuk om te merken dat de oude mensen in Japan niet allemaal een beetje bang zijn voor buitenlanders.

Okee, dan gaan we nu naar een paar observaties die we de laatste dagen gemaakt hebben...

Wat Japanners kunnen

1. Op tijd zijn ende spoorwegen regelen.De treinen rijden zo goed als altijd op de goede tijd, hoe vol ze ook zijn, en in Nederland zou de NS dit NOOIT voor elkaar krijgen. Er rijden hier ook om de drie, vier minuten treinen naar de belangrijkste stations. En ik weet nog niet eens hoe de metro is. De stationsmedewerkers nemen hun werk heel erg serieus, en soms is dat grappig om te zien, maar uiteindelijk werkt het wel. Er is ook een systeem waarbij je zowel een soort chipkaart als een abonnement als een enkel kaartje kan gebruiken. Oi! NS!

2. Gamen. Er staan veel arcadehallen in Tokyo, zelfs twee bij ons de buurt. We zagen vandaag een meisje dat, alsof het niks voorstelde, als een idioot een soort guitar hero aan het doen was waarbij je op gekleurde knoppen moet slaan, en ze raakte bijna alles. En daarnaast stonden een oude kerel en een jongetje met de snelheid van het licht een ander spelletje te doen. Het is echt niet normaal. Wij denken dat wij kunnen gamen? We weten niet eens wat gamen is!

3. Overal lezen. Je mag in sommige boekenwinkels staand lezen, en dat gebeurt dan ook. In de trein kunnen ze ook prima een boek of een manga volgen, hoewel ze tegen elkaar opgepropt of tegen het raam aan staan. Ik zag zelfs iemand die de krant kon lezen in zo'n positie. Dat is echt knap, probeer het maar eens!

Wat Japanners niet kunnen

1. Wakker blijven in de trein. Serieus, de helft dut in tijdens een treinritje en toch horen ze op de een of andere manier wanneer ze eruit moeten. Het zal wel komen doordat ze de hele dag werken, 's avonds laat thuiskomen en 's ochtends weer vroeg op moeten.

2. Met buitenlanders omgaan. Geen wonder dat ze een beetje bang zijn om op ons af te stappen, ze kunnen namelijk GEEN Engels! Ja, grote bedrijven wel, en mensen die gestudeerd hebben, maar gewone mensen? Neen. Sommige mensen voelen zich dapper en zeggen 'HI' tegen ons. Ze mogen dus wel blij zijn dat wij een beetje Japans kunnen! (Dat zijn wij ook natuurlijk. :P)

3. Van hun mobieltje afblijven. Laat Japanners even alleen en ze grijpen naar hun mobieltje, om blijkbaar alle belangrijke dingen mee te doen. Je kunt ook alles naar je mobiel laten sturen, zoals je OV-kaart of foto's die je net hebt laten maken. Iedereen lijkt hier altijd online te kunnen zijn!

Meer kan ik op dit moment niet bedenken. Ik ga maar eens naar bed! Groetjes allemaal!

Larie

Naganuma school en Kapibara-automaten

Hoi allemaal,

moet jullie thuis even laten weten hoe ik de hele nacht niet heb kunnen slapen, en de volgende ochtend nog voor de wekker op ben gestaan om te kijken of we Weltmeister waren geworden. Alas! Ik heb een gebroken oranje hart, en dat geldt voor ieder van ons Japanologen overzee. De helft was zelfs opgebleven om de wedstrijd te zien, man, en dat terwijl we ruim op tijd moesten zijn voor onze allereerste dag op de Naganuma taalschool in Shibuya! Achteraf gezien had ik het net zo goed kunnen doen, wie weet had ik meer slaap gekregen!

Anyway, halfdood en gebroken vertrokken we met ons gloednieuwe treinabonnement voor het traject Ekoda - Ikebukuro - Shibuya naar de school. We waren er ongeveer om half negen, en de ochtendspits was erg druk waardoor we voor de tweede keer in een volgepropte trein terechtkwamen. Daar aangekomen moesten we kijken in welke klas we waren ingedeeld, de umi (zee) klas, de mori (woud) klas of de kaze (wind) klas. Ik zit in de kazeklas, maar wat het inhoudt weten we nog steeds niet precies aangezien het lijkt alsof alle niveaus door elkaar zijn ingedeeld. We konden in ieder geval meteen beginnen met een introductielesje, een uurtje lezen, en toen anderhalf uur conversatie. Wauw... Het ging eigenlijk allemaal best goed, en onze leraressen (Nishiyama-sensei en Koyama-sensei) waren allebei best lief. Vooral Koyama-sensei, die ons naderhand nog aansprak om te testen hoe groot het lengteverschil nou echt was tussen een gemiddelde Nederlandse en een gemiddelde Japanse!

Na de lessen besloten we naar Harajuku te gaan, een hippe wijk vlakbij Shibuya, op ons traject, waar alle gothic lolitas, J-rock fans en cosplayers rondhangen. Vandaag was het er niet erg druk, maar er waren wel af en toe lolitas die langs kwamen lopen, en er waren massa's winkels met kleding, accessoires en schattige of juist enge dingen. Er was zelfs een enorme voetbalshop met shirts van spelers, maar een shirt van Keisuke Honda kostte 18000 yen ofzo, dus moesten we het plan maar laten varen er een van te kopen. XD
Weet je niet wat gothic lolita is, kijk dan naar een voorbeeldje: http://mankai.files.wordpress.com/2010/03/gothic-lolita.jpg

Nu ik het nog eens bekijk is dat volgens mij inderdaad de brug waar we vandaag opstonden om te kijken of er nog cosplayers stonden. Vandaag waren ze er niet, maar zondag schijnt een goede dag te zijn (dan is er geen school, en de meeste cosplayers zijn nog jong). We gaan er vast nog wel een keer naartoe! Dichtbij die brug (lag naast het station Harajuku) was ook een enorm bos/park met als ingang een reusachtige torii: http://farm3.static.flickr.com/2748/4130693088_1894ff1b19_o.jpg

Jammer dat ik mijn eigen foto's nog altijd niet hierop heb kunnen zetten! Ik heb geen idee waar ik mijn SD-kaart in mijn laptop kan krijgen. Maar ze komen eraan, beloofd!

Toen we weer teruggingen naar Ekoda vond ik een automaat met kapibara's in plastic balletjes, die willekeurig uit de automaat rolden als je er geld in stopte. Ik heb nu een 5-jarige jubileum-editie kapibara met een touwtje eraan, en ik heb hem aan mijn wordtank gehangen, net als een echte Japanner, haha! En dichtbij het station is ook nog een kermismachientje met een grijparm waar DE GROOTSTE KAPIBARA'S IN LIGGEN, DIE IK OOIT HEB GEZIEN. Ik ben bang dat ik niet het geld of de skills heb om er een te winnen, echter! =(
Mijn volgende doel is een kapi-agenda, want het zou handig zijn als ik er eentje had. We moeten ons huiswerk wel op kunnen schrijven! Daar was ik mee bezig, dus ik ga maar even verder. Bijna klaar!

Groetjes vanuit een lichtelijk afgekoeld Tokyo!

Larie

Gaijin for the win

Hi guise!

ik kwam er net achter dat de USB-kabel die ik had meegenomen niet past op mijn fotocamera (er is echt iets mis met snoeren op deze trip), dus de foto's die ik gemaakt heb zullen nog even moeten wachten. Elektronica kost hier niet veel, dus ik kan zo een nieuwe kopen!

Dus, vandaag zijn we naar Akihabara gegaan, maar niet voordat we even op het 'dakterras' (het dak eigenlijk) hadden gezocht naar de Fuji, en het schijnt dat hij inderdaad gespot is eerder die ochtend (dat is zeldzaam, want je kan hem vanuit Tokyo alleen zien bij helder weer!). Hij staat op de foto!

Voor Akihabara moesten we weer via de Yamanote-sen (een treintraject dat om het centrum van Tokyo heengaat, die we gisteren ook moesten nemen), maar dan de andere kant op. Akihabara: Herfst-blaadjes-stralend? Nou ja, ze noemen het toch AKIBA for short. Het was behoorlijk warm in de stad, en de zon scheen terwijl er bewolking en regen was voorspeld op de Japanse yahoo! Ik moest me dus goed insmeren met mijn factor 50 en ik heb nu ook geen last van een verkoolde huid.

Zodra je het station uitstapt (en de goede uitgang hebt gevonden tussen de massa Japanners en enkele buitenlanders): KNAL! Wolkenkrabbers. Okee, misschien geen echte wolkenkrabbers, maar damn, wat een enorme gebouwen!! Als het hoogste gebouw dat je kent de Plechelmus te Oldenzaal is, is dit nogal een verschil! En de gebouwen zaten ook nog eens vol met super-ultra-mega-mediamarkten en hallen waar Japanse jongetjes games kunnen spelen. Ik heb in één van die superwinkels mijn eerste kapibarasan gekocht, en bij een klein zaakje dat gespecialiseerd leek te zijn in stekkers (nee echt) een GOEDE reisstekker! Maar ja, als je het in 'electric town' niet kan vinden, waar dan wel?

http://www5d.biglobe.ne.jp/~LLLtrs/PhotoGlryMain/PhotoGlryA/PhotoGlryA_Img/Akihabara.jpeg

In een ander gebouw vonden we 'PURIKURA' fotohokjes, waar je foto's van jezelf kan laten maken (eventueel in een hip pakje dat je kan lenen), die je dan vol kan zetten met figuurtjes zoals aardbeien, sparkles en somehowhele lelijke rupsen. Dit is nogal girly want je huid wordt overbelicht waardoor het er goed uit komt te zien, en je ogen worden automatisch uitvergroot, wat soms een nogal eng effect teweegbracht (vooral bij Karens wimpers XD)!
Zo ziet het er ongeveer uit: http://www.lovelornunicorn.com/wp-content/uploads/2009/02/purikura.jpg
De Japanse schoolmeisjes waren er gek op en het is inderdaad best verslavend!

We hebben onze lunch gegetenals domme buitenlanders: op een stoep. Blijkbaar is het niet heel beleefd om op straat te eten, maar we deden het gewoon want er staan nergens bankjes en binnen is het eten duurder dan uit de supermarkt! Zoals verwacht keek men ons aan alsof we niet goed wijs waren, maar ze moesten ook om ons lachen, haha! En de in plastic verpakte rijstballetjes uit de konbini (convenience store) zijn heel lekker!

Na ons compleet kapotgelopen te hebben gingen we terug naar Ikebukuro vanwaar we naar Ekoda terugkunnen. We hebben in Ikebukuro gegeten, nadat we naar binnen waren gelokt naar een echt, authentiek, origineel Japans restaurant (op de derde verdieping van een flatgebouw, lol)! We werden meteen naar binnen gewerkt (we moesten eerst onze schoenen uitdoen) en we mochten onder een lage tafel zitten in een klein hokje van hout. We hebben redelijk goedkoop een superlekker stoofpotje kunnen eten, en we werden constant bezocht door werknemers van het restaurant die wilden weten hoelang we al in Tokyo woonden en zeiden hoe raar het was dat we Japans konden 'verstaan'. Een beetje dan, want ze spraken keigo (dat is heel erg beleefd en lastig te verstaan door de andere werkwoorden en uitdrukkingen). We kwamen er uiteindelijk wel uit, en toen we weggingen vertelden ze ook nog eens aan andere klanten door dat we studenten waren etc. Blijkbaar vonden twee vrouwen ons ook heel kawaii. XD Wat zijn wij goeie buitenlanders, ik voel me helemaal speciaal, haha!
Maike: Gaijin for the win!

Dus nu heb ik even mijn huiswerk afgemaakt (alle woorden opgezocht van de woordenlijst die we bij een tekst kregen) en in mijn nieuwe manga gelezen, die best goed te begrijpen is aangezien het over een klein meisje gaat. Dan ga ik maar eens slapen, het is 23.04.

Toedels!

~ Larie

Even een snelle update, want weinig tijd!

Dag stelletje Nederlandrotten,

TOKYO~

Het is nu twee dagen geleden dat ik hier aankwam na een vet lange vliegreis waarop ik niet goed heb kunnen slapen. En als je eenmaal geland bent op Narita, ben je er nog lang niet! Man, wat een enorm vliegveld, het duurde een kwartier voordat we konden uitstappen! Gelukkig had ik mijn bagage snel gevonden. Iemand anders had minder geluk, maar hij heeft inmiddels zijn koffer ook ontvangen.

De eerste dag zijn we gelijk met de bus naar Tokyo gegaan om het JNI te bezoeken (Japan-Nederland Instituut), en we werden ontvangen in een dikke VIP-kamer, waar we wat uitleg kregen over bijvoorbeeld metrokaartjes en de taalschool. Hopelijk waren we een beetje netjes (of waren deze Japanners wel wat gewend, geïnteresseerd als ze zijn voor Nederland) want ik heb weinig benul van de Japanse etiquette. Dus ik buig en knik gewoon zoveel als ik kan.
Daarna gingen we even het instituut(je) zelf bekijken. Het was erg klein, maar ik denk dat alle kantoren hier klein zijn aangezien er 1 meter ruimte is voor 72878727 mensen (ruime schatting). XD
En toen mochten we eindelijk naar onze weekly mansion waar we een kaartje voor de deur kregen en konden slapen. Karen, Annemiek, Maike, Emma en ik besloten wat boodschappen te gaan doen en te gaan eten bij een hele hippe noodletent waar je je bestelling via een automaat kon maken en dan aan de koks kon geven. Mijn kitsune-noodles waren erg lekker maar ik moet oefenen met noodles uit een soepje eten, want het spettert alle kanten op, lolz! En in SOMMIGE supermarkten is het blijkbaar een regel om heel irritant en nasaal naar elkaar te roepen wat er nog moet gebeuren ofzo. Echt, je kunt het je niet voorstellen en ik kan het niet nadoen zo. Anyway, ik ben al gewend aan de cheesy muzak in de winkels en de hoge stemmetjes van de staf, dus ik hoor het al bijna niet meer.

Ik heb me de volgende dag echt ÜBER verslapen en het was alleen maar doordat Maike op mijn deur klopte (om twee voor elf, met elf uur de afgesproken tijd in de lobby) dat ik nog mee kon naar Shibuya en de school. Het zal wel door de jetlag komen, maar ik had dus niks gegeten tot de lunch. Het ging wel goed, maar ik had nog willen douchen, damn! In een restaurant in één van de megahoge gebouwen hebben we pankeeki gegeten en die vulden veel beter dan ik verwacht had. Ik kon het dus makkelijk uithouden verder.

De taalschool was erg gezellig, want de docenten zijn superlief en enthousiast. De vrouwelijke leraren hadden allemaal iets oranjes aan en we kregen ook oranje mappen, en ze waren helemaal voor ons (dat zeiden ze tenminste). ;) Gelukkig praatten ze heel eenvoudig Japans waardoor 90% te volgen was. Na een introductie mochten we onze levelcheck gaan doen. Sommige vragen waren erg lastig, vooral omdat we die uitdrukkingen nog nooit geleerd hadden, maar andere dingen waren best te doen, dus misschien heb ik wel een redelijk resultaat geboekt. De conversatiecheck was wat lastiger (er werden andere vragen gesteld dan in Leiden tijdens een convotoets zoals 'wat wil je allemaal nog gaan doen in Tokyo' en 'wat zou je graag willen doen op de Naganumaschool'), maar wie weet! Iedereen zei na afloop hetzelfde, dus we gaan in ieder geval collectief af!

We hebben nog de rest van de middag in malls in Shibuya doorgebracht. Ik heb twee manga die ik graag wilde hebben voor 1000 yen: Zetsubou sensei 2 en Yotsuba& 8! Mensen in de malls staren ons soms aan omdat we gaijin zijn, maar ik denk ook dat ze in Tokyo wel wat gewend zijn. Het was wel duidelijk dat de meeste mannen eerst naar Annemieks benen keken en toen pas naar ons als groepje. XD
Een paar salarymen riepen ook 'kawaii-chan' naar ons toen we over straat liepen. Dayum, dat zal ik nooit vergeten.

We konden de treinen terug niet zo makkelijk vinden, dus heb ik aan twee mensen gevraagd welke trein we moesten hebben. Ik voel me echt een super-buitenlander! :D We kwamen ook nog op de goede plek aan. Het regende toen echt keihard dus zijn we het eerste de beste restaurant binnengerend: de mac donald's! Maar het was lekkerder dan in Nederland, met betere broodjes en lekkerder spul op je burger! Morgen gaan we weer Japans eten, beloofd! Curry-rice ofzo! >_<

En nu ben ik EINDELIJK weer op mijn kamer. Ik ga zo snel slapen want het is best laat en we hebben morgen afgesproken om naar Akihabara te gaan. WOOT!
Ik wilde gewoon even noteren wat ik allemaal gedaan en gezien had omdat ik al zolang niet online heb kunnen zijn (ik heb nu een stekker geleend die het wel doet, als ik een prullenbakje onder de contactdoos zet zodat ie erin blijft staan!). Maar in Akihabara hebben ze VAST wel een goede, en dan kan ik deze blog gewoon bijhouden.

Groetjes iedereen!

Rara-san (ze noemden me eerst Rara-kun omdat ze vergeten waren dat ik een meisje ben)