Hallo allemaal!

Jullie zitten natuurlijk allemaal te wachten op een nieuw verhaaltje van mij, dus hier komt ie! De afgelopen dagen hebben we weer heel wat gedaan, dus het wordt tijd! Op het moment ben ik net terug uit school, omdat we na onze lessen als een soort studiereisje naar een winkel zijn gegaan vanmiddag. Het was een soort mix tussen Ikea, Xenos en Hema en heet 'Muji'. En op de terugweg zijn we met de metro gegaan! Ha, met de Tokyose metro reizen is iets dat ik altijd al heb willen doen. ;)

Zaterdag was onbedoeld een rustig dagje, omdat we elkaar misgelopen waren op het station van Ikebukuro toen we naar Kamakura wilden gaan. De dag erna zijn we uiteindelijk wel gegaan, dus er is niets aan de hand! Wat we zaterdag wel hebben kunnen doen was een yukata aanschaffen, op aanraden van één van onze docenten (Wagasugi-sensei) bij een winkel waar een aanbieding was. Dit zowel voor het vuurwerkfeest dat dit weekend gehouden wordt als voor de coolheid! Want zeg nou zelf, je hebt toch gewoon een kimono nodig? Nu moeten we misschien nog mooie houten slippers erbij kopen, en dan zijn we helemaal compleet. Ik heb een zwarte met rozen erop, maar er was er ook een met konijntjes erop!

Nadat we elkaar teruggevonden hadden en even van ons faalavontuur gingen uitrusten zijn we naar Ueno gegaan, waar we HET hardrock café vonden (de andere is in Roppongi). Ongelooflijk man! Ik heb wat gedronken in het hardrock café van Ueno! En dan werden we ook nog eens in de U2-hoek gezet (nee serieus)! Toen we er weer uitrolden hebben we gegeten in een klein beetje een shady eethuisje waar alleen maar gasten met tattoos zaten, maar de bediening was heel erg lief en het eten was lekker! Daarna dachten we 'laten we Ueno park opzoeken want dat is heel beroemd' maar op dat uur van de dag liggen er overal verspreid mensen op de bankjes te slapen. En bovendien was het aan het weerlichten, dus we gingen maar weer gauw terug naar het station. In Ueno was die avond ook een soort festival gaande, want er was een straat afgezet waar mensen in yukata op aan het dansen en lawaai maken waren. En daar moesten we ook even naar gaan staan kijken uiteraard!

Zondag: Kamakura! Een stadje ten zuiden van Tokyo, aan de zee! Het kostte ons ongeveer anderhalf uur om er met de trein te komen (en eerlijk gezegd ben ik nog steeds een beetje wiebelig van zo lang reizen). Maar het is het ZO waard! Ten eerste omdat het veel lekkerder weer was in Kamakura. Door de zeewind was het een stuk koeler en dat heb je na zoveel dagen onder de smog van Tokyo wel nodig! En daarnaast was het allemaal wat kleinschaliger en rustiger. En toeristischer! Het aantal buitenlanders was behoorlijk hoog.

Eindelijk waren we de stad uit. Het was te merken, als je om je heen keek zag je boven de gebouwen geen wolkenkrabbers, maar gewoon bomen, bergen en een blauwe lucht! Allereerst hebben we de bus genomen naar de Daibutsu, een groot Boeddhabeeld uit 1252 (dat is wel heel erg oud als je ernaar kijkt, want hij ziet er nog prima uit) die in een soort parkje zit. Omdat ik nu pas de batterijen voor mijn fototoestel opgeladen heb, moeten jullie het weer even doen met een linkje: http://shiqiao.cocolog-nifty.com/photos/uncategorized/2008/06/03/005.jpg

Het was bij de Daibutsu goed toeven. Het was koel(er), stil (als je niet op de cicades let) en ontspannen! Nadat we er een tijdje gezeten hadden zijn we op zoek gegaan naar het strand, wat we al redelijk snel, met behulp van wat reisgidsen gevonden hadden. Whaaa, mensen zeuren soms blijkbaar over dat het strand van Kamakura zo vies en saai is, en er zullen in Japan vast en zeker mooiere stranden zijn, maar het was HEERLIJK. Het water was heel warm, en op de plek waar wij zaten was het ook niet zo druk als op de rest van het kleine strandje. En de zeewind was lekker fris! Toen we weer terug waren in het stadje, nadat we het lokale treintje hadden genomen, hebben we curry-rice gegeten, een soort Japanse specialiteit waar vooral kinderen gek op zijn. Ik ben erachter gekomen dat ik er ook wel van hou, nomnom! =D

We kwamen erachter dat we nog drie kwartier op onze trein terug moesten wachten, dus om de tijd door te komen zijn we naar de Mister Donut gegaan. Dit is een zaakje dat ook alleen in Japan voorkomt volgens mij, en je kunt er allerlei soorten donuts eten. Die in Ekoda is tot de sluitingstijd (9 uur 's avonds) altijd nog vol! Ik heb een donut gehad met groene thee-vulling. En dat klinkt raar, maar ik vind het HEEL ERG LEKKER. Het lijkt namelijk op dat ene snoepje dat we kregen bij de theeceremonie, en ik weet nu dat ik dol ben op die zoete groene thee-smaak. Als ik terug ben moet ik maar wat importeren! Of bij de toko kopen!

En nu ben ik moe. Ik ga mijn huiswerk maken, boodschappen doen en lekker vroeg naar bed! =_=

Groetjes allemaal!

~ Larie